Od feminizma ne videsmo žene
Anne Fontaine, luksemburška rediteljka mnogih filmova od kojih sam ja voleo samo Coco Before Chanel (i, mislim, bio jedan od retkih u tome), u svom novom filmu odlazi u poratnu Poljsku i na bazi istinitih događaja pravi snažan feministički film. Ne i dobar film.
Ali, pre nego se bacim na film, da se nepotrebno bacim na neke druge stvari.
Ako pretpostavimo da je bog zažmurio na šest miliona Jevreja, onda sa istom verom ili neverom u njega, možemo da pretpostavimo da mu potom nije bilo teško da zažmuri i na kolateralna dejstva ruskih osloboditelja, u koja možemo ubrojiti silovanje svega živog, od bebe do babe, od Ukrajine do Nemačke. U konkretnom slučaju Poljske, tj jednog ženskog manastira.
I pre nego što se upustimo u ishod njihovog divljanja, možemo se, sasvim nefeministički, upitati i u kojoj meri su ti "Rusi" uopšte više bili ljudi, vojnici, moralna i normalna bića. Nakon pet godina rata, i to ruskog ratovanja, oni su bili tek malo više od piona sa penisom. Ne kažem to da ih branim, već da bismo imali dobru predstavu. O njima i ratu.
Elem, glavna junakinja ovog filma je jedna francuska bolničarka koja postaje ginekološkinja nekolicini silovanih časnih sestara u manastiru, u blizini ratne bolnice. Svim silovanim sestrama se lagano bliži termin, a sa njim i svi mogući oblici porođajnih muka.
Anne Fontaine prvu grešku pravi već na samom početku filma, kada svoju junakinju dovodi u naručje četvorice pijanih ruskih vojnika (ima li filma gde "Rus" nije pijan?) koji se na nju bacaju sa skoro zombijevskim apetitom za mladim ženskim telom. Da li zaista i mi, i bolničarka, nismo mogli da pretpostavimo stepen zlostavljanja koje su časne sestre preživele, bez da se nešto slično desi i nama. O ženskoj solidarnosti da i ne govorim. O (ne)objektivnosti naročito.
Nakon toga, film manje više bez mnogo autentičnih detalja, polemiše sa katoličkom crkvom i njenim tvrdim stavovima koji pozamašno utiču na neplanirana majčinstva časnih sestara. Nažalost, ovaj film nije o tome. Nije o ženama čiji se pozivi sudaraju sa prirodnim pozivom tela, nije o feminističkom bavljenju majčinstvom kao urođenom ili zadatom temom, nije o tome šta žena može da uradi sa svojim telom itd itd...
On u lakom melodramskom ključu sa povremenim, lako intoniranim, tragičnim momentima podjednako pokazuje muke i ljubavi ratne bolničarke, stavove njenog momka Jevreja, tvrdoću "majke" manastira, kao i galeriju časnih sestara od kojih svaka ima svoj plan za budućnost. A s obzirom da su skoro sve sestre plave i anđeoske ponekad je teško i razlikovati o kojoj se radi.
Fontaine, kao po nekom dramaturškom planu, prolazi sve tipove problema koje su žene mogle da zadese i teve-serijski ih ispraća sa podjednakom pažnjom, zbog čega ništa ne ostavlja naročit utisak. A najmanje od svega francuska bolničarka, koja sem zanimljivog momka, ničim drugim posebno ne može da se pohvali. Iako intenzivno učestvuje u trudnoćama i sudbinama sestara, bez nje se skoro i moglo. I čak bi bio zanimljiviji film da je čitava stvar prepuštena jevrejskom doktoru, koji kao muškarac i sa vrlo snažnim anti-poljskim stavovima, predstavlja daleko zanimljivijeg partnera.
Ali, Fontaine je htela ženski film "prema istinitoj priči". O ženskom trijumfu, držanju zajedno, pobedi nad muškim, božijim zapovedima. Trijumfu svih mogućih izbora kao ženskih izbora (neke sestre se odriču dece i koriste to kao priliku da napuste manastir i odu u slobodu).
Abortirajte na vreme.
SELEKTAH: 3plus/ 10
Anne Fontaine, luksemburška rediteljka mnogih filmova od kojih sam ja voleo samo Coco Before Chanel (i, mislim, bio jedan od retkih u tome), u svom novom filmu odlazi u poratnu Poljsku i na bazi istinitih događaja pravi snažan feministički film. Ne i dobar film.
Ali, pre nego se bacim na film, da se nepotrebno bacim na neke druge stvari.
Ako pretpostavimo da je bog zažmurio na šest miliona Jevreja, onda sa istom verom ili neverom u njega, možemo da pretpostavimo da mu potom nije bilo teško da zažmuri i na kolateralna dejstva ruskih osloboditelja, u koja možemo ubrojiti silovanje svega živog, od bebe do babe, od Ukrajine do Nemačke. U konkretnom slučaju Poljske, tj jednog ženskog manastira.
I pre nego što se upustimo u ishod njihovog divljanja, možemo se, sasvim nefeministički, upitati i u kojoj meri su ti "Rusi" uopšte više bili ljudi, vojnici, moralna i normalna bića. Nakon pet godina rata, i to ruskog ratovanja, oni su bili tek malo više od piona sa penisom. Ne kažem to da ih branim, već da bismo imali dobru predstavu. O njima i ratu.
Elem, glavna junakinja ovog filma je jedna francuska bolničarka koja postaje ginekološkinja nekolicini silovanih časnih sestara u manastiru, u blizini ratne bolnice. Svim silovanim sestrama se lagano bliži termin, a sa njim i svi mogući oblici porođajnih muka.
Anne Fontaine prvu grešku pravi već na samom početku filma, kada svoju junakinju dovodi u naručje četvorice pijanih ruskih vojnika (ima li filma gde "Rus" nije pijan?) koji se na nju bacaju sa skoro zombijevskim apetitom za mladim ženskim telom. Da li zaista i mi, i bolničarka, nismo mogli da pretpostavimo stepen zlostavljanja koje su časne sestre preživele, bez da se nešto slično desi i nama. O ženskoj solidarnosti da i ne govorim. O (ne)objektivnosti naročito.
Nakon toga, film manje više bez mnogo autentičnih detalja, polemiše sa katoličkom crkvom i njenim tvrdim stavovima koji pozamašno utiču na neplanirana majčinstva časnih sestara. Nažalost, ovaj film nije o tome. Nije o ženama čiji se pozivi sudaraju sa prirodnim pozivom tela, nije o feminističkom bavljenju majčinstvom kao urođenom ili zadatom temom, nije o tome šta žena može da uradi sa svojim telom itd itd...
On u lakom melodramskom ključu sa povremenim, lako intoniranim, tragičnim momentima podjednako pokazuje muke i ljubavi ratne bolničarke, stavove njenog momka Jevreja, tvrdoću "majke" manastira, kao i galeriju časnih sestara od kojih svaka ima svoj plan za budućnost. A s obzirom da su skoro sve sestre plave i anđeoske ponekad je teško i razlikovati o kojoj se radi.
Fontaine, kao po nekom dramaturškom planu, prolazi sve tipove problema koje su žene mogle da zadese i teve-serijski ih ispraća sa podjednakom pažnjom, zbog čega ništa ne ostavlja naročit utisak. A najmanje od svega francuska bolničarka, koja sem zanimljivog momka, ničim drugim posebno ne može da se pohvali. Iako intenzivno učestvuje u trudnoćama i sudbinama sestara, bez nje se skoro i moglo. I čak bi bio zanimljiviji film da je čitava stvar prepuštena jevrejskom doktoru, koji kao muškarac i sa vrlo snažnim anti-poljskim stavovima, predstavlja daleko zanimljivijeg partnera.
Ali, Fontaine je htela ženski film "prema istinitoj priči". O ženskom trijumfu, držanju zajedno, pobedi nad muškim, božijim zapovedima. Trijumfu svih mogućih izbora kao ženskih izbora (neke sestre se odriču dece i koriste to kao priliku da napuste manastir i odu u slobodu).
Abortirajte na vreme.
SELEKTAH: 3plus/ 10
No comments:
Post a Comment