BLINDSPOTTING

Pretpostavljam da je ovaj film imao dobre namere. I da ih je dobro popločao.
Ali ono što smo dobili prikazuje nam jednog Afro-Amerikanca koji u poprilično crnačkom kraju najebava zbog svog prijateljstva sa belcem.
I film malo toga čini da tu crno-belu postavku (pun intended) bilo kako afirmiše tako da ona ne ostane samo flip-papir argumentovana propaganda.

Collin je prijatelj s Milesom od rođenja. Nakon tuče ispred bara u kome Collin radi na vratima, u kojoj su Collin i Miles prebili jednog pijanog gosta, Collin (a ne Miles- nije baš objašnjeno zašto) završava u zatvoru, a potom i sa godinu dana uslovne.
Tokom tog perioda Miles nastavlja da se ponaša bahato i da dovodi Collinovu uslovnu kaznu u pitanje, čak i ilegalnom kupovinom pištolja.
Miles će na kraju filma još jednom demonstrirati kako se belci izvlače bez kazne iz svih sranja, ali i to će nam ostati neobjašnjeno.
Jedina stvar koju možemo da kažemo u Milesovu odbranu jeste da je oženjen crnkinjom, sa kojom ima dete, a prema kojoj se odnosi na isti način na koji se obično odnose stereotipno prikazani Afro-Amerikanci u sličnim filmovima (ili životima).
A kao da sve ovo nije bilo dovoljno proučavanju crno-belih odnosa, nego je reditelj-debitant, Carlos Lopez Estrada (i Rafael Casal i Daveed Diggs kao glavni glumci i scenaristi), kao (moralnu) kičmu celog filma ubacio činjenicu da je Collin prisustvovao ubistvu Afro-Amerikanca od strane belog policajca, ali to ne sme da posvedoči, jer se čitava stvar odvila nakon njegovog "policajskog sata" i bila bi dokaz da je prekršio uslovnu...

Ako je ovaj film alegorija za crno-bele odnose u Americi on je sraman. Pre svega svojim jednostrano postavljenim i amaterskim tretmanom, gde belci nisu samo katalizatori crnačkog stradanja i bedni imitatori njihove kulture, već skoro lešinari operisani od ikakvog moralnog osećaja.

Ako je ovaj film dramski postavljena struktura koja istražuje psihološke uzroke nakaradno postavljenih odnosa, onda je on daleko realističniji i daleko manje blagonaklon prema afro-američkoj populaciji koju jasno i glasno pita- zašto i u ime čega trpi sve što trpi? Pre svega svoje "lažne i bele prijatelje", a potom i gnusno postavljene ugnjetavačke strukture društva, u kojima podjednako participiraju i amoralni policajci koliko i afro-američki supervizori koji jedva da imaju trnuku razumevanja za bivše crne osuđenike. S jedne strane imamo tvrd i brutalan sistem, ali s druge strane imamo šmokljastog i dobrodušnog i poštenog Collina koji je na sve to i malerozan, pa je postavka njegovog lika skoro komična, i nemoguće je percipirati kao realističnu.

Blindspotting se krije iza toga da je komedija (ako je), jer mu je jasno koliko propagandno nastupa i da onaj belji deo njegove publike možda neće imati razumevanja za film koji ih tretira kao maćehu u Pepeljuzi. Blindspotting se od propagande krije i time da je post-Spike Leejevska mešavina žanrova, pa nekakvi Lin-Manuel Miranda fristajlovi povremeno probijaju realnost i pokušavaju da nam dočaraju unutrašnje stanje junaka. Mene mahom zasmevajući.

Dozvoljavam da film nisam razumeo kako treba zato što sam: a) beo, b) ne živim u Americi ili c) nisam osobito rasno osetljiv na rasnu propagandu bilo kog tipa.

SELEKTAH: 2/10