THE NEW KING OF COMEDY

The New King Of Comedy je jedan od čak tri filma koje će Stephen Chow da izbaci ove godine. U isto vreme u pitanju je, naročito u kontekstu njegove post-Shaolin Soccer karijere, najniskobudžetniji i po mnogo čemu najskromniji film.
S druge strane, njegova društveni angažman i poruka nikada nisu bile direktnije i agresivnije artikulisane.

Ono što i po samom naslovu možete da pretpostavite, The New King... ima veze sa jednim od prvih (samostalnih) Chowovih režija, King Of Comedy, u kome se on osvrnuo na svoje glumačke početke i trnovit put do bilo kakvog uspeha. U novom filmu koji, dakle, funkcioniše kao neka vrsta rimejka, fokus je na mladoj glumici Rumeng koja, nažalost, nema ništa od fizičkih kvaliteta (nije lepotica!) neophodnih za uspeh u kineskoj filmskoj industriji. Ona vreme traći na trećerazredne glumačke angažmane kao statista gde je izložena brutalnom tretmanu od strane reditelja, producenta i čitave ekipe.

Chowov film, rekao bih, promišljeno stiže u eri #meToo pokreta i svojom lineranom, jednostavnom i bajkolikom pričom o pepeljugastom uspehu jedne glumice želi da skrene pažnju na nekoliko stvari. Pre svega- tretman žena u Kini. Kako je tamošnjim ženama, ne treba da gledate samo na primeru toga kako Rumeng prolazi na audicijama, već i kako se njen otac (koji je, paradoksalno, jedan od najpozitivnijih junaka u filmu!) ophodi prema njenoj majci- pretnje fizičkim nasiljem pominju se brzo i lako u brojnim situacijama. Žene su ili trofejni momenti filmova i muškaraca ili su vulgarno prizemljene na tretman kakav imaju psi, doduše, u zemljama van Kine.

Ovaj aspekt filma dodatno je podcrtan kroz Rumengin odnos sa njenim verenikom, koji ne samo da je finansijski eksploatiše, nego paralelno razvija karijeru žigola. I prelomni momenat ovog filma za Rumeng dolazi kada se pobuna u njenom privatnom životu iskoristi kao inspiracija za glumačku rolu. Silina i sirovina tih emocija prepoznata je na audiciji i služi kao odskočna daska za njenu dalju karijeru.

Paralelno sa tim, Chow slika i vrlo depresivnu sliku profesionalnog života tamošnje filmske industrije koji fabrički krcka ljudske živote koliko i druge industrijske grane. Radi se brzo, ljudi se tretiraju kao stoka, umetnička vizija podređena je jeftinim i komercijalnim potrebama.

Depresivnoj slici ovog drugog govori i paralelno umešana priča o uspešnom glumcu koji je na zalasku karijere, koji sada pokušava da zadrži dostojanstvo i "stari tretman" radeći u B-produkcijama. Chow sa dosta cinizma dočarava nespremnost stare ekipe da se prilagodi novim uslovima rada, ali na primerima i starih i novih glumaca pokazuje nehumanost uslova u kojima se radi tj nehumanost koja je poprimila novi oblik (samo uporedite tretman glumčevog asistenta sa tim kako sam glumac prolazi kod novih reditelja).

The New King Of Comedy funkcioniše kao roud-muvi prikazujući Rumengin privatni i profesionalni život kao linearni niz anegdota koje manje-više ponavljaju isti utisak o stvarima koje sam pobrojao. Otuda će odsustvo zapleta i dramske radnje povremeno učiniti film dosadnjikavim, ali Chowova briljantna uvrnutost i dalje se može pronaći u detaljima ili sumanuto razrađenim scenama (poseta priučenom estetskom hirurgu). S druge strane, hvale je vredan ne samo Chowov angažman, već i (ponovno) okušavanje na terenu socijalne (romantične) komedije koja, i to treba reći, jeste jedan od najlukrativnijih tamošnjih žanrova i očigledan je odgovor na potrebe publike da se neko bavi njihovim realnim problemima.

SELEKTAH: 8/10