Jedan mali film koji je na kraju ispao još manji
Nakon gledanja drugog filma Alexa Ross Perry-ja imao sam prilično visoka očekivanja od njegovog trećeg i za sada poslednjeg ostvarenja. Zatečen sam do te mere, da mi se sada čini da filmove nije režirao isti čovek/ autor.
Queen Of Earth skoro da uopšte nema humora, što se činilo kao glavno oruđe u Listen Up, Phillip. Pored toga, deluje da Ross Perry sa ovim ostvarenjem pretenduje da napravi ambiciozno, kompleksno i intelektualno zajebano ostvarenje (i bude isti takav autor), što su sve stvari suprotne od onih koje je pokušavao sa Phillipom (i sobom kao autorom).
Queen Of Earth se bavi depresijom, poslednjom "ugroženom životinjom" liberalne Amerike i Holivuda. Elisabeth Moss igra Catherine, mladu ženu koja nakon raskida sa momkom dolazi u letnju kuću svoje prijateljice gde pokušava da se sastavi. Paralelno sa ovim nivoom i vremenom priče, Perry nas neprekidno vraća u prošlost, godinu dana ranije, u istu kuću, kada je Catherine poslednji put bila sa momkom. Ti flešbekovi nam otkrivaju da je između devojaka postojala neka vrsta rivalstva, kao i da je Catherine već tada pokazivala znake frustriranosti svojim životom, privatnim koji se ticao posesivnog momka i profesionalnog koji se ticao odrastanja u senci oca, čuvenog umetnika.
Btw, između dva leta, čuveni otac se ubije.
Perry čitav film slika, montira i dočarava kao ostvarenje iz šezdesetih. Kadrovi presijavajućeg jezera neprekidno se nadmeću sa vrlo krupnim planovima glumaca, sunce se probija kroz granje drveća oko kuće, boje su prigušeno jesenje, kao i atmosfera. Scene neretko nemaju početak i kraj, ili, pak, imaju preduge početke i krajeve. Opšti je utisak pasioniranog umetničarenja inspirisanog šezdesetim. Kada su slični iznenadni rezovi i blic kadrovi bili revolucionarni pomaci.
Junakinje Perry-jevog filma su Njujorčanke, malčice starije, ako ne i vršnjakinje Hannahe Horvath. Ali njihovo potonuće u očaj i depresiju nema nikakvu samo-post-refleksiju, nema humora. I jedna i druga uzimaju sebe previše zaozbiljno, kao da nije 2016. I Njujork.
Pored toga, Perry je nepotrebno u kovitlac gubljenja tla pod nogama, pored Catherine uključio i njenu prijateljicu Virginiju, pa predloženi set ponašanja tj umetničke interpretacije istih gubi personalizovan, Catherinin doživljaj, i nameće se kao neki univerzalniji predložak za dočaravanje "ženskog ludila".
A bojim se da ni uplitanje velikog broja motiva koji su doveli do njenog stanja na kraju samo pravi overdoz koji remeti jasan doživljaj filma. Da li Catherine genetski ima predispozicije za depresiju, da li je ljubav sjebala, da li je očeva smrti ili život sa/pod njim dotukao, ili spoznaja svega toga- sopstvene slabosti.
Moram da priznam da je Perry daleko lepše i efektnije iskoristio prirodu, nego glumce, kao i da je montaža daleko efektnije dočarala stanje stvari, nego režija, ali da sve zajedno pati od manjka jasno postavljene priče, elementarnog broja događaja koji bi držali pažnju, kao i izvesne repetativnosti u kombinovanju akcije-reakcije-posledice-dalekosežne posledice, što deluje kao princip koji film ponavlja kao svoju dramaturšku matricu.
Razočaranje.
SELEKTAH: 4minus/ 10
Nakon gledanja drugog filma Alexa Ross Perry-ja imao sam prilično visoka očekivanja od njegovog trećeg i za sada poslednjeg ostvarenja. Zatečen sam do te mere, da mi se sada čini da filmove nije režirao isti čovek/ autor.
Queen Of Earth skoro da uopšte nema humora, što se činilo kao glavno oruđe u Listen Up, Phillip. Pored toga, deluje da Ross Perry sa ovim ostvarenjem pretenduje da napravi ambiciozno, kompleksno i intelektualno zajebano ostvarenje (i bude isti takav autor), što su sve stvari suprotne od onih koje je pokušavao sa Phillipom (i sobom kao autorom).
Queen Of Earth se bavi depresijom, poslednjom "ugroženom životinjom" liberalne Amerike i Holivuda. Elisabeth Moss igra Catherine, mladu ženu koja nakon raskida sa momkom dolazi u letnju kuću svoje prijateljice gde pokušava da se sastavi. Paralelno sa ovim nivoom i vremenom priče, Perry nas neprekidno vraća u prošlost, godinu dana ranije, u istu kuću, kada je Catherine poslednji put bila sa momkom. Ti flešbekovi nam otkrivaju da je između devojaka postojala neka vrsta rivalstva, kao i da je Catherine već tada pokazivala znake frustriranosti svojim životom, privatnim koji se ticao posesivnog momka i profesionalnog koji se ticao odrastanja u senci oca, čuvenog umetnika.
Btw, između dva leta, čuveni otac se ubije.
Perry čitav film slika, montira i dočarava kao ostvarenje iz šezdesetih. Kadrovi presijavajućeg jezera neprekidno se nadmeću sa vrlo krupnim planovima glumaca, sunce se probija kroz granje drveća oko kuće, boje su prigušeno jesenje, kao i atmosfera. Scene neretko nemaju početak i kraj, ili, pak, imaju preduge početke i krajeve. Opšti je utisak pasioniranog umetničarenja inspirisanog šezdesetim. Kada su slični iznenadni rezovi i blic kadrovi bili revolucionarni pomaci.
Junakinje Perry-jevog filma su Njujorčanke, malčice starije, ako ne i vršnjakinje Hannahe Horvath. Ali njihovo potonuće u očaj i depresiju nema nikakvu samo-post-refleksiju, nema humora. I jedna i druga uzimaju sebe previše zaozbiljno, kao da nije 2016. I Njujork.
Pored toga, Perry je nepotrebno u kovitlac gubljenja tla pod nogama, pored Catherine uključio i njenu prijateljicu Virginiju, pa predloženi set ponašanja tj umetničke interpretacije istih gubi personalizovan, Catherinin doživljaj, i nameće se kao neki univerzalniji predložak za dočaravanje "ženskog ludila".
A bojim se da ni uplitanje velikog broja motiva koji su doveli do njenog stanja na kraju samo pravi overdoz koji remeti jasan doživljaj filma. Da li Catherine genetski ima predispozicije za depresiju, da li je ljubav sjebala, da li je očeva smrti ili život sa/pod njim dotukao, ili spoznaja svega toga- sopstvene slabosti.
Moram da priznam da je Perry daleko lepše i efektnije iskoristio prirodu, nego glumce, kao i da je montaža daleko efektnije dočarala stanje stvari, nego režija, ali da sve zajedno pati od manjka jasno postavljene priče, elementarnog broja događaja koji bi držali pažnju, kao i izvesne repetativnosti u kombinovanju akcije-reakcije-posledice-dalekosežne posledice, što deluje kao princip koji film ponavlja kao svoju dramaturšku matricu.
Razočaranje.
SELEKTAH: 4minus/ 10
No comments:
Post a Comment