Da citiram najdugovečnijeg sudiju American Idola, Randy-ja Jacksona- I don't know, dawg, it sounded a little pitchy, dawg!
Ja sam fan.
Ne bih se baš nazvao "pitchkom", ali sam fan.
Obožavam Elizabeth Banks, još od 30 Rock i još od kada je dala sve od sebe da Hunger Games ne doživljava sebe previše ozbiljno. Ali ona nije trebalo da režira ovaj film. Možda je trebalo da ko-režira, još kreativnije izvršno producira, ali nije trebalo da režira. Jer najveći deo mana PP2 dolazi od početničke režije, ne toliko maštovite, sposobne da prati materijal koji joj je dat, izvesne rutine, mahom nevešto zarobljene u tinejdž komedije osmadesetih (i to ne baš one najbolje), što je u krajnjem slučaju dovelo do 115 minuta duge komedije i subjektivnog osećaja da je sve trajalo još pola sata duže.
A unutar toga nalazi se dosta slabašno sklepana radnja. Naše "Bellas" su na završnoj godini koledža. Čija simbolika ostaje iskorištena na samo jednog lika (Anna Kendrick) i to na način da bolje da nije. Naime, dok sve "bele" drame zbog debakla nakon nastupa u Linkoln centru ispred Obame i Obamice, samo se Anna bavi time šta će posle koledža i traži sebi krišom mesta u studiju popularnog producenta. Zbog pomenutog debakla (tugaljive egzekucije, ali, barem, na liniji prisvajanja "muškog" humora svih boljih feminističkih komedija poslednih godina (sa ili bez Melisse McCarthy)), "bele" su isključene iz svih daljih takmičenja i nastupa i jedinu priliku vide tj mogu da dobiju na svetskom takmičenju akapela trupa u Kopenhagenu.
PP2 je film koji idući u susret tom takmičenju testira "bele" i kao prijateljice i kao "akapeliste", naročito u kontekstu suparništva koje se razvija sa superiornom nemačkom trupom "Das Sound Machine" koja u, jeftinoj eksploataciji percepcije "nemaca", dejstvuje u duhu floskule "Vorsprung durch acapella" (iako im je VW sponzor). Njih predvodi gledaocima Borgen poznata Dankinja Birgitte Hjorn Sorensen.
Scenario opet potpisuje odlična Kay Cannon čiji doprinos se najbolje vidi kroz prisustvo "akapela podkast dua" koju čine sama Banksova i John Michael Higgins, koji odišu britkom satirom na američku populističku percepciju sebe i svega ostalog što nisu oni sami. Cannon proviruje i iz Rebel Wilson, kao i iz "meksičke bele" koja konstantno poredi "muke" akapelistica sa brutalno surovim okolnostima svog emigrantskog stizanja u Ameriku. Ali, Banksova se nije baš najbolje snašla sa scenarijom koji labavo i tanko povezuje epizode i pri tome više pažnje poklanja usputnim epizodistima nego samim junakinjama. Čemu je tek malo pomoglo stizanje nove "Bele", čija je mama (potpuno neiskorištena Kathey Segal) i sama bila njihov član jednom davno.
Ipak, uprkos svim (ne)pobrojanim manama, Pitch Perfect (i jedan i) 2 impresionira kao ostvarenje nastalo na eksploataciji jedne naivne, benigne, pozitivne stvari. U ovom filmu se čak i najsuroviji auto-cinizam likova razbija o nedvosmisleno neprobojan šarm i pozitivnu energiju prijateljstva, nematerijalno motivisane želje za nastupanjem i pobeđivanjem. Pitch Perfect 2 je totalno socijalistički film, sve sa svojim olimpijsko-evrovzijskim takmičenjem (koje samo tako ripuje neke nastupe sa Britain's Got Talent), koji jača timski duh na račun individue, državu iznad korporacije, pesmu na račun realnosti. I to čini i dalje dovoljno kul da bude verovatno.
Sve bih dao da Banksovoj mogu da doturim DVD-ijeve Hajde da se volimo pre snimanja PP3 koga će, nakon neverovatnog uspega ovog dela, sasvim sigurno biti.
SELEKTAH: 7minus/ 10
Ja sam fan.
Ne bih se baš nazvao "pitchkom", ali sam fan.
Obožavam Elizabeth Banks, još od 30 Rock i još od kada je dala sve od sebe da Hunger Games ne doživljava sebe previše ozbiljno. Ali ona nije trebalo da režira ovaj film. Možda je trebalo da ko-režira, još kreativnije izvršno producira, ali nije trebalo da režira. Jer najveći deo mana PP2 dolazi od početničke režije, ne toliko maštovite, sposobne da prati materijal koji joj je dat, izvesne rutine, mahom nevešto zarobljene u tinejdž komedije osmadesetih (i to ne baš one najbolje), što je u krajnjem slučaju dovelo do 115 minuta duge komedije i subjektivnog osećaja da je sve trajalo još pola sata duže.
A unutar toga nalazi se dosta slabašno sklepana radnja. Naše "Bellas" su na završnoj godini koledža. Čija simbolika ostaje iskorištena na samo jednog lika (Anna Kendrick) i to na način da bolje da nije. Naime, dok sve "bele" drame zbog debakla nakon nastupa u Linkoln centru ispred Obame i Obamice, samo se Anna bavi time šta će posle koledža i traži sebi krišom mesta u studiju popularnog producenta. Zbog pomenutog debakla (tugaljive egzekucije, ali, barem, na liniji prisvajanja "muškog" humora svih boljih feminističkih komedija poslednih godina (sa ili bez Melisse McCarthy)), "bele" su isključene iz svih daljih takmičenja i nastupa i jedinu priliku vide tj mogu da dobiju na svetskom takmičenju akapela trupa u Kopenhagenu.
PP2 je film koji idući u susret tom takmičenju testira "bele" i kao prijateljice i kao "akapeliste", naročito u kontekstu suparništva koje se razvija sa superiornom nemačkom trupom "Das Sound Machine" koja u, jeftinoj eksploataciji percepcije "nemaca", dejstvuje u duhu floskule "Vorsprung durch acapella" (iako im je VW sponzor). Njih predvodi gledaocima Borgen poznata Dankinja Birgitte Hjorn Sorensen.
Scenario opet potpisuje odlična Kay Cannon čiji doprinos se najbolje vidi kroz prisustvo "akapela podkast dua" koju čine sama Banksova i John Michael Higgins, koji odišu britkom satirom na američku populističku percepciju sebe i svega ostalog što nisu oni sami. Cannon proviruje i iz Rebel Wilson, kao i iz "meksičke bele" koja konstantno poredi "muke" akapelistica sa brutalno surovim okolnostima svog emigrantskog stizanja u Ameriku. Ali, Banksova se nije baš najbolje snašla sa scenarijom koji labavo i tanko povezuje epizode i pri tome više pažnje poklanja usputnim epizodistima nego samim junakinjama. Čemu je tek malo pomoglo stizanje nove "Bele", čija je mama (potpuno neiskorištena Kathey Segal) i sama bila njihov član jednom davno.
Ipak, uprkos svim (ne)pobrojanim manama, Pitch Perfect (i jedan i) 2 impresionira kao ostvarenje nastalo na eksploataciji jedne naivne, benigne, pozitivne stvari. U ovom filmu se čak i najsuroviji auto-cinizam likova razbija o nedvosmisleno neprobojan šarm i pozitivnu energiju prijateljstva, nematerijalno motivisane želje za nastupanjem i pobeđivanjem. Pitch Perfect 2 je totalno socijalistički film, sve sa svojim olimpijsko-evrovzijskim takmičenjem (koje samo tako ripuje neke nastupe sa Britain's Got Talent), koji jača timski duh na račun individue, državu iznad korporacije, pesmu na račun realnosti. I to čini i dalje dovoljno kul da bude verovatno.
Sve bih dao da Banksovoj mogu da doturim DVD-ijeve Hajde da se volimo pre snimanja PP3 koga će, nakon neverovatnog uspega ovog dela, sasvim sigurno biti.
SELEKTAH: 7minus/ 10
No comments:
Post a Comment