Iako ima tek sedam pesama i traje tek nešto malo više od 25 minuta, Come to the Danger Club je "debi album" bitoljske izvođačice Dimitre.
Ako smo nakon prethodnog EP-ija, Život vo živo, možda stekli utisak da se radi o progresivnoj elektro-pop umetnici, moraćemo malo to da revidiramo.
Come to the Danger Club je, zapravo, vrlo retro, vrlo pop, vrlo nostalgičan album i vrlo organski elektro, ako vam ta žanrovska odrednica uopšte i padne na pamet tokom slušanja. Sve pesme su vrlo konzervativno skrojene u tradicionalni pop format, a u prvi plan je isturena Dimitrina vokalna izvedba kojoj je priložena muzika pre podloga, nego partner. A naročito ne partner s kojim se "rve" kao na pomenutom EP-iju.
S jedne strane ovakav nastavak karijere možemo da tumačimo kao "regresivan", ali u klimi u kojoj Dimitri slične, a "progresivne", pevačice poput Robyn, idu unazad i muzu haus zvuk s kraja osamdesetih kao inspiraciju za svoj pop izraz, možda ne treba da budemo previše kritični prema Dimitri koja ide još korak unazad i deluje kao da su joj prva dva albuma Pet Shop Boys bila sve što joj je potrebno za osmišljavanje Come to the Danger Club.
Ovo poslednje je najočiglednije u sintpop baladi The Stage koja zvuči kao Dimitrina obrada nekog demo snimka koji nije ušao na Actually, ali barata sličnom prozaičnom nostalgičnošću i jeftinim sentimentom za ljubavnicima koji ne zaslužuju ništa bolje od toga. Minimalističkija i sirovija muzička podloga, sa bazičnim analognim ritam-mašinama, ovde doprinosi modernijem utisku, jer sve deluje kao deo autorskog koncepta.
Pored Pet Shop Boys i neminovna poređenja sa Dubstar (pre nego St Etienne) dolaze u obzir i najočiglednija su u završnoj baladi Spoke In Poems ili slično ucveljenoj Faith De-part.
Posebnu pažnju treba da zasluži i vrlo bizarna Bad Habits, ležerna sintpop obrada nekog imaginarnog grandž hita (iz pera Alice In Chains ili Soundgarden) u kojoj ključni vajb daje neki instrument nalik bendžu, ili sam bendžo!
Žao mi je što Dimitra svoj, inače besprekorni engleski, nije zamenila makedonskim, jer mislim da bi ovaj materijal sa svim što maternji jezik intuitivno donosi dobio daleko više na autentičnosti uneo senzualnost podneblja, i možda sebe lišio izvesne sterilnosti koju Dimitrina vokalna izvedba donosi. Lično, voleo bih da je album malo više poradio na aranžmanskoj radikalizaciji, nego što se jurila kompaktna atmosfera koja je, za moj ukus, previše ujednačila i umlačila impakt pesama.
Ali, u kombinaciji sa novim Ladytronom nećete primetiti da ste na različitim polovima Evrope.
SELEKTAH: 6plusplus/10
Taman htedoh da dignem ruke /od sebe/, a onda je već počela Forget Yourself <3
ReplyDeleteBizarno, verovatno najrabljeniji pridev u novijoj srpskoj istoriji; inoviraj!
"funny mixture of eccentric art-school dicking around and dressing up, with a full awareness of what's happening everywhere musically, which is kind of knitted together and woven into something quite new" :*